Swiss alpine T127 2018, Davos Zwitserland.
Jolande en Ruud laten begin 2018 weten de vernieuwde Swiss Alpine te willen lopen. We hebben Jolande en Ruud vorig jaar leren kennen in Chamonix tijdens de UTMB en Karin en ik hebben weinig tijd nodig om de knoop door te hakken. We schrijven ons in, ik voor de 127km/6200+ trail en Karin voor de 43km/1600+. Jolande zal ook starten op de 127 en Ruud vergezelt Karin op de 43.
Begin maart vertrekken we naar NZ en de Swiss Alpine is nog ver weg. Natuurlijk spreken we er af en toe over maar van voorbereiding is nog géén sprake, dat komt wel na NZ, tijd genoeg.
De eerste serieuze trainingen starten in april en via o.a. de K-UT (Keufelskopf Ultra Trail), de Stefanik144, een paar kleinere “loopjes” en de reguliere trainingen werken we naar de Swiss Alpine toe.
Natuurlijk loopt niet alles op rolletjes. Ik breek een rib in NZ, donder 6 weken voorafgaand van mijn racefiets en kneus een paar ribben, en mis door andere drukte menige training. Kleine tegenslagen die de pret echter niet drukken, “the show must go on!”.
Wat zijn de andere voorbereidingen m.b.t. bijvoorbeeld het materiaal?
Ik heb eigenlijk alle spullen die ik nodig heb de laatste jaren verzameld. De verplichte lijst materialen van de Swiss Alpine is bijzonder klein, misschien wel onverantwoord klein. Je mag de Alpen door met als uitrusting een regenjack, een hoofdlampje(met reservebatterij), wat te eten en drinken, een redding deken en een stuk tape van 2 mtr (noodbandage te maken). De kwaliteit en hoeveelheid zijn niet gespecificeerd en vóór of tijdens de race is er géén enkele controle op aanwezigheid van de materialen. We mogen ons dus begeven op bergtoppen van 3000mtr hoogte in een 50cent regenjas met een zaklampje en een energiereepje. De redding deken kan wel in de achterzak.
Natuurlijk beschik ik over deugdelijke materialen om in alle weersomstandigheden te “overleven” (vorig jaar tijdens de UTMB regen, sneeuw en -10gr/C) en is mijn rugzak net iets voller. In mijn “dropbag” die ik bij het 60km punt in Samedan tot mijn beschikking kan hebben, stop ik extra spullen om nog tijdens de race wat aan te kunnen passen als de omstandigheden daar om vragen.
Eind juli is het zover. We vertrekken één week vóór de wedstrijd naar Davos om te acclimatiseren. Acclimatiseren omdat we eigenlijk alleen maar boven de 1500mtr actief zijn en de stap van zeeniveau naar 3000mtr max. wel erg groot is.
We slapen op de 1450mtr hoog gelegen camping in Davos-Glaris en van daaruit kunnen we via de gratis liften en het gratis openbaar vervoer makkelijk naar de 2500mtr. stijgen. Natuurlijk voeren we een deel routeverkenning uit en samen leggen we de afstand Spinasz-Sertig Dörfli af. Routeverkenning vinden we altijd prettig, vooral de laatste delen van de tocht verkennen is nuttig. Je leert het terrein kennen, neemt herkenningspunten in je op en weet wat je dus ongeveer te wachten staat. Op een of andere manier vind ik de afstanden tijdens de wedstrijd altijd korter lijken dan tijdens de verkenning, een uitzondering daargelaten natuurlijk.
Vrijdagnacht 23:57u. Ik maak samen met Jolande nog een Selfie en we wensen elkaar succes. Ca. 170 deelnemers staan gereed voor de T127. We gaan op weg om 00:00u vanaf Samedan, maken een lus naar het zuiden om terug te komen in Samedan en zullen dan richting Davos gaan, de eindbestemming.
De eerste top is de hoogste, Piz Nair, 3024 Hoog en 15km verwijdert van de start. Ik doe de klim van 1722 naar 3024mtr in 3 uur en een paar minuten.
Onderweg lopen we onder een volle maan en sterren. In de verte, misschien wel 100km ten zuiden van ons licht de hemel soms flauw op, een teken van bliksemflitsen. Wij lopen west, de grote beer met zijn poolster wijst ons de weg.
Ik loop vaak met een uitgeschakelde hoofdlamp om optimaal te genieten van de Alpen tijdens de nacht. Jammer dat niet meer lopers de lampjes uit zetten en daardoor een beter nachtzicht krijgen en nóg meer kunnen zien van het landschap. Nu beperkt hun wereld zich tot de reikwijdte van de hoofdlamp.
Het is een graad of 9 Celsius op Piz Nair en na een toiletbezoek verlaat ik de top. Ik ben goed opgeschoten en heb bergop een gemiddelde van 5km/h gehaald, niet verkeerd dus.
Ik denk aan Jolande en vraag mij af hoe het haar vergaat. Ze kan niet ver achter mij zijn en misschien is ze mij tijdens het toiletbezoek voorbijgeschoten?
De afdaling naar Champfèr gaat lekker. Ik gebruik mijn poles om over obstakels te springen en mijn krachtige hoofdlamp, een must in deze omstandigheden, zorgt voor meer dan voldoende verlichting. Voor ik het besef sta ik “beneden” op 1790mtr hoogte en eet en drink ik van wat de verzorgingspost te bieden heeft. Jolande ben ik niet voorbij gegaan dus ik schat in dat ze nog achter mij zit.
De dageraad zet de omgeving in een prachtig licht en in een nabijgelegen meer weerspiegelt nog de maan. Ongelofelijk mooi is deze ochtend en we prijzen ons binnen een internationaal groepje van 4 lopers (Brazilië, NL, Zweden, Zwitserland) gelukkig dat we nu hier mogen zijn. We genieten, maken grappen en laten de eerste nacht achter ons. Iedereen is tevreden en met een gemiddeld tempo van net boven de 5km/u zitten we goed op schema, Samedan zullen we om ca. 12:30u bereiken.
Ik kijk om 08:15u op mijn horloge en weet dat Karin en Ruud nu ook op weg zijn voor hun 43km/1800hm. Samen op pad ergens anders op de route.
Twee kilometer vóór Samedan stuiten we op een van onze lopers die behandeld is door een arts. Zijn enkel is gespalkt en waarschijnlijk gebroken. Omdat we op een steile helling zitten en verantwoord afdalen voor hem niet mogelijk is pikt een helikopter hen op. We wensen hem geluk en samen zweven ze over ons heen naar het dal. We zwaaien en roepen dat we dat ook willen! “Free ride to Davos”!
In Samedan verblijf ik 3 kwartier en doe ik wat nodig is. Eten, drinken, materiaal in orde maken. Mijn linkerschoen vertoont een scheur en ik wissel naar mijn reserve paar. Ik check de binnengekomen berichten en verneem dat Jolande bij aankomst in Samedan helaas zal stoppen, ze zal finishen op een kortere afstand.
Alma, die gestart is op de 88k en die ik nog net zag in Pontresina, loopt binnen op het moment dat ik mij op maak voor vertrek. We wensen elkaar succes en samen met Jochum, een van de 4 deelnemende Nederlanders, vertrek ik naar Bergun, de volgende grote stop.
De route naar Bergun heb ik verkend en bied aangename herkenningspunten. Helaas begint het te miezeren, te weinig voor een regenjas en teveel zonder, we wisselen we een paar keer van kleding.
Vlak vóór het bereiken van de kleine rustpost in Naz krijgen we een flinke plensbui en de partytenten van Naz beschermen ons tijdens de rust. Kleine post met zelfgebakken cake en taartjes, en cola, véél cola.
Over het algemeen ben ik niet tevreden met de geboden dranken en versnaperingen bij deze wedstrijd. Ze zijn bijna overal hetzelfde, er is te weinig variatie, er is te weinig cola. Cola is een “godendrank” op dit soort tochten, bijna iedere loper snakt naar Cola.
Naz was dus de meer dan prettige uitzondering en we bedanken de vrijwilligers voor de goede zorgen.
In Bergun is het druk. De lopers van de 39km (ook onze laatste 39) starten hier, maken een hoop kabaal, en Jochum en ik besluiten vóór hun start te vertrekken. Uwe Oswald wil hier eigenlijk stoppen maar na een goed gesprek kan ik hem overtuigen om door te gaan; “hoe ga je je vrienden en bekenden uitleggen dat je fysiek niet stuk bent maar toch wilt stoppen”? Om 20:05u vetrekken we met z’n drieën, vóór de 39’tigers.
De etappe Bergun-Keschhütte is lang en zwaar. De vermoeidheid begint zijn tol te eisen en samen zwoegen we verder. Tussen de alp en de Keschhütte maak ik tijdens het klimmen even de ogen dicht en het voelt heerlijk, ik kan zo slapen. 3 á 4 Seconden duurt dit moment voordat ik mijn ogen open en weer bij de les ben. Er “bij” blijven is belangrijk en ik begin te eten, wakker blijven nu, niet slapen of hallucineren!
200 Meter vóór de Keschhütte wordt een van de lopers niet lekker en kan niet verder. De “medic” van de Keschhütte komt en dirigeert hem naar binnen, een half uur later vertrekt ook hij per helikopter naar beneden.
Ik slaap 5 minuten bij de Keschhütte, ben helemaal van de wereld geweest en ben weer klaar wakker. Powernaps helpen mij, ik ben er erg goed in!
De klim naar de Sertigpass is de laatste en daarna begint de afdaling naar Davos. Jochum vergezelt mij nog steeds en samen dalen we af. We lopen iemand voorbij zonder hoofdlamp maar slaan er verder weinig acht op, zíjn probleem, niet het onze laten worden. Het klinkt misschien niet vriendelijk maar de maan zal hem begeleiden en over een paar uur is het alweer licht, ook de tweede nacht zit er dan al weer op.
Het stadion van Davos, daar waar Jan Bols en Kees Verkerk hun schaatssuccessen vierden, lopen we om 06:35u binnen, meer dan 30 uur na de start in Samedan.
Twee nachten onderweg geweest, geweldige natuur gezien bij dag en nacht, en onderweg weer veel ge-ouwehoerd met mensen uit verschillende windstreken. 127km Afgelegd en dik 6200m geklommen.
Uwe loopt binnen en komt recht op mij af. We schudden elkaar de hand en hij bedankt mij voor de “push” die ik hem gegeven heb, het was net het duwtje dat er nodig was om ook finisher te worden.
